DAYANILACAK ACI MI? GAZETEC?N?N ZOR ANI MI?

Gazetecinin s?radan bir günüydü. Her zamanki i? yo?unlu?unda, yine bir günün gündemi hararetle takip edilmeye çal???l?yordu.

Bir taraftan bask?ya yeti?tirilmesi gereken yaz?lar yaz?l?yor, di?er taraftan haberle?tirilecek olaylar, masan?n sa? kö?esinde s?ras?n? bekliyordu.

Kula??ndaki telefonla, hatt?n öbür ucundaki meslekta??yla bir haberin tahlilini yaparken, parmaklar? da, siteye haber girmekle me?guldü.

Odas?n?n kap?s? aniden aç?ld? ve bir muhabir arkada??, tela?l? bir ?ekilde, ofiste tek ba??na, bir kaç? i?i birden yapmaya çal??an gazeteciye “Trafik kazas? var. Araba çocu?a çarpm??.” dedi.

Gazetecinin  “Nerede?” demesini beklemeden “Ana Cadde’de” deyip ç?kt?. O da kaza yerine yeti?ecekti.

Gazeteci, kula??ndaki kulakl??? ç?kar?p, elini çantas?na att??? gibi kendini d??ar?ya att?. Muhabir arkada??n?n söyledi?i kaza mahalline do?ru ko?maya ba?lad?. Bu arada telsizde de “Ana Cadde’de trafik kazas?, 6 ya??ndaki çocu?a bir araç h?zla çarpm??.” anonsu kula??na geldi. Arac?n çarpt??? ki?inin çocuk oldu?u teyit edilince, duyguland?, hüzünlendi. Bu halet-i ruhiye ile ‘i?’ine ko?uyordu. Yolda ko?arak kaza yerine yeti?meye çal???rken bir taraftan ofiste yar?m b?rakt??? yaz?lar ve haberler, bask? saati, zaman?n çok darald???, trafik kazas?na yeti?ip yeti?emeyece?i ve yeti?irse istedi?i foto?raflar? çekip çekemeyece?i, kafas?n? bir taraftan kurcal?yordu. Acele ve heyecanla att??? ad?mlarla birlikte “Ke?ke bir arabam olsayd? da böyle 20 dakikal?k yolu ko?mak zorunda kalmasayd?m.” ?eklinde söylenmeyi de ihmal etmedi. Zihnindekilerle öyle me?guldü ki, kar??dan gelen ve “Hey hey amcao?lu!” diyen kuzenini bile görmedi. O an tek hedefi vard?: Olay yerine var?p kazan?n ya da kazazedenin foto?raf?n? çekebilmek, ard?ndan da hemen geri dönüp yar?m kalan i?lerini tamamlamakt?.

Caddeye girer girmez, iki yüz metre ileride bir kalabal?k gözüne ili?ti. Olay yerine vard???nda trafik polisi: “Çocuk, ?ehir hastanesine kald?r?ld?, araç üzerinden geçmi?. durumu çok kötüydü.” dedi. Oradaki herkes dua ediyordu: “?n?allah kurtulur.” diye.

Bu sefer maratonun ikinci etab? ba?layacakt?. Gazeteci, ayn? ?evk, hüzün ve tela?la hastane taraf?na yöneldi. Öyle tela?l?yd? ve zihninin yükü öyle a??rla?m??t? ki, olay yerinde kaza ile ilgili bilgi toplamay? bile unuttu.

Hastanede çocu?un do?rudan yo?un bak?ma kald?r?ld???n? ö?rendi. Yo?un bak?m?n oldu?u koridorda, kazazede çocu?un yak?nlar? ve aile fertleri oldu?u “her halinden belli olan” ki?ilere yakla??p önce, “Geçmi? olsun.” dedi. Çocu?un anne-babas?n? görünce bir anl???na kendi çocu?u akl?na geldi, daha da duyguland?. Gözlerinde ya?lar akt?. Ama o, çok zor bir durum da olsa, olay?n ayr?nt?lar?n? ö?renmeliydi. Habere içerik laz?md?.

Gazeteci hem bir ailenin ac?l? gününe ortak oluyordu, hem de i?ini yap?yordu. Mesle?inin bu derece me?akkat ihtiva etti?ini zaten bilmiyor de?ildi. Yapt??? i?in, bir nevi kamu görevi oldu?unun da bilincindeydi. Haber, ac? da olsa, yap?lacakt?, vatanda?a duyurulacakt?.

Çok yorulmu?tu, koridorun ba? taraf?ndaki koltuklardan birine biraz oturdu. Dinlenmeye çok ihtiyac? vard?. Bu dinlenme an?nda da telefonu ve telsizi susmuyordu. Mesle?inin çal??ma saatleri belirsizdi, mesaisi ve dinlenme süresi yoktu çünkü.

Bu arada, yo?un bak?m ünitesinin kap?s?n?n giri?inde bir hareketlenme ve tela?lanma ba?lad?. Ekipmanlar?n? alarak koltuktan kalkt?, izdiham?n ya?and??? tarafa do?ru ilerledi ve ameliyattan ç?kt???, her telaffuz etti?i kelimeden, anla??lan beyaz önlüklü doktorun a?lamaktan peri?an olmu? 50‘li ya?lardaki babaya: “Ba??n?z sa? olsun, ne yaz?k ki kurtaramad?k. Araba çok kötü çarpm??.” dedi?ini duydu.

Bu durumda ne yap?labilirdi ki orada? Habercilik mi? ?? mi? Yoksa ac?ya ortak olmak m??

Ama yine de tek i?iydi habercilik. Ailenin ac?s?n? payla?arak, i?ini yapacakt? elbette. Kalabal?k, oradan hastane binas?n?n arka taraf?nda giri?i olan morgun önüne do?ru kayd?. Gazeteci de takip etti. O andaki dü?üncesi ise, rahmete kavu?an çocu?un, hiç olmazsa, bir foto?raf?n? aile fertlerinden isteyip haberinde kullanmakt?.

Morgun kap?s?n?n sa? yan?na dayan?p içeride çocu?unun cenazesini bekleyen peri?an haldeki babaya, ba? sa?l??? diledi ama foto?raf istemeye cesaret edemedi.

Ba?ka bir aile yak?n?ndan istemeliydi. Daha metanetli görünen ve çocu?un a?abeyi oldu?unu ö?rendi?i ki?iye yakla??p ba? sa?l??? diledi. Kendini tan?tt?. Gazeteci oldu?unu söyledi. Nazikçe, haberde kullan?lmak üzere varsa, çocu?un bir foto?raf?n? istedi.

Gözü ya?l? a?abey ne dese iyi?

H?çk?rarak: “Karde?imin foto?raf? yok. Daha foto?rafç?ya götürüp resmini çektirecektik. Olmad?. Çok erken kaybettik, Henüz alt? ya??ndayd?. Bir foto?raf? bile yok.” demez mi?

Evet bir foto?raf büyük bir teselli olacakt? o aile için. O da yoktu.

Gazeteci buna da dayand?.

…Ve bütün haber kaynaklar?, gazeteler, ajanslar çocu?un trafik kazas?nda ölüm haberini foto?rafs?z vermi?ti.

Haberin vurgusu trafik kazas?nda bir çocu?un ölmesi de?ildi, ölen çocu?un bir foto?raf?n?n olmamas?yd?.

Gazetecinin haberinde de.

Ramazan AYDIN – Kahramanmara?  (30.01.2022)

ramazanaydin4402@gmail.com